بهشتی در خراسان (باغ شاهنامه )

بنام خدای خوبیها

 

منت خدایی را که مرکب کمال آدمی را علم و معرفت قرار داد.

 

این روزها دیدن چیزهایی که منو به یاد گذشته بندازه برام جذابیت خاصی داره.شنیدن داستانهای کهن از زبان پیران این سرزمین در کنار کرسی گرم و چای آتشی....

در اتاقی از جنس نور و بر روی فرشی با تارو پودی پر از عشق و محبت نشستن و به صدای زیر و بم گوینده داستانها را شنیدن ..... فقط باید حضور داشت تا لمس کنیم اینا رو.

 

باغ شاهنامه از اون دسته باغهای است که دیدنش برای همه لذت بخش خواهد بود.

باغی از جنس تمدن و تاریخ

باغی از جنس فرهنگ و هنر

..........

باغی از جنس نور...

مجموعه گردشگری و تفریحی و البته بسیار فاخر و ارزشمند فرهنگی  باغ بهشت به همت اقای سید حسن موسوی در سال 1389 طی دریافت مجوز از سازمان میراث فرهنگی و گردشگری خراسان  با هدف کمک به اقتصاد زیارت به عنوان یک درامد پایدار شهری و ساماندهی و بهبودی فضای رفاهی - خدماتی و تقویت فضای اجتماعی و فرهنگی در جهت ایجاد نشاط و سرزندگی جامعه در محلی به وسعت 3 هکتار تاسیس شد.

مجموعه ی تفرجگاهی با بهره مندی از فضای طبیعی و المانهای تاریخی و با شناسنامه شاخص فرهنگی و تفریحی و خدماتی که واجد جاذبه های مناسب گردشگری در زمینه فرهنگی تفریحی است.

 

وجود نگارخانه ای زیبا - نهارخوری - چایخانه سنتی - آلاچیق های شیشه ای - چادرهای عشایری - چادرهای ترکمن - نمازخانه و..... به زیبائیها طبیعی این باغ افزوده ،که چشم هر بیننده ای رو خیره به دنبال خود میکشاند.

موسسه فرهنگی هنری میراث کهن دیار با هدف حفظ فرهنگ و اثار بجامانده از تاریخ گهر بار ایران باستان در سال 1385 تاسیس گردید و مفتخر است که با بیش از 50 سال تلاش و همت موسس آن و صرف هزینه های بسیار بالا، هم اکنون بزرگترین و نفیس ترین مجموعه اشیاء تاریخی-فرهنگی و هنری کشور را به صورت خصوصی گرد اوری و در اختیار دارد.

این اشیا تاریخی به صورت موضوعی گرداوری شده تا تاریخ تکامل و سیر تاریخی این اشیا برای بیننده به سادگی قابل لمس باشد و بتواند ارتباط خوبی با اشیا تاریخی برقرار کند.

 

یکی از بخش های ویژه و مهم این مجموعه میتواند نمایشگاه های دائمی آثار تاریخی مربوط به فرهنگ و تاریخ سرزمین مادری باشد که این جلوه گاه همیشه جایگاه ویژه ای در میان افراد جامعه داشته و ایجاد آن نشان از غنای فرهنگی این مراکز خواهد داشت.

 

پای درد و دل پیری نشستم که سرتاپا، خود، معرف فرهنگ اصیل ایرانی بود.

شاهنامه را همچون قرآن در کنار خود  داشت.

دلگیر بود از کسانیکه به او بی مهری داشتند و این مجموعه ارزشمند رو فقط در بازی کودکان بر چمنزارهای اطراف دیدند.

از فرزندانی دلگیر بود که به زمین خشک و بی آب و علف بیشتر از فرهنگ و تاریخ و تمدن نیازمند بودند.

از مسئولینی که هرازچند گاهی با چند صفخه کاغذ بی ارزش به نزد او می آیند و بعد از کمی احوالپرسی تا نوبت انتخاباتی دیگر فراموشش میکنند....

.....

 

درد و دلی بسیار کرد و از هدفش گفت که جز آبادی و ماندگاری فرهنگ اصیل ایران و ایرانی نبود.

 

برایش از خداوند آرزوی سلامتی دارم و امیدوارم روزی فرهنگ دوستان و تاریخ نویسان نیز این مهم را مهم شمرند.

 

برزو میلانی

95/12/8