آئین کهن چهارشنبه سوری

بنام خدای خوبی ها

 

زندگی انقدر کوتاه است که زمان برای زندگانی ناچیز خواهد بود.دلخوشی و شادی مرکب این زندگانی مادی است.زیر سایه لطف خدا همه روزه نفس میکشیم و شکری بابتش داریم.
این یعنی عشق خدا به بندگانش.

 

 در اخرین چهارشنبه هر سال جشنی بزرگ داریم به نام چهارشنبه سوری.مراسمی مملو از شادی و شوره..جشنی ایرانی و آئینی باستانی از کهن سرزمین ایران

این مراسم در طول سالها پیشرفت تمدن شکل عجیبی و دور از آنچه بوده است به خود گرفته بود.

آتش افروختن به آتش گشیدن تبدیل شده بود.

صدای کوزه شکنی دیگر نیست و جاشو ترقه و نارنجک گرفته.

قاشق زنی از بین رفت و به جاش سرکیسه کردن رونق پیدا کرد.

به جای آجیل هم که دیگه نگو....جز غصه و غم هیچی گیرمون نخواهد اومد.

 

اما امسال بعد از مدتها باز این خاطرات دوباره زنده شد.

در ارگ رادکان...اولین اقامتگاه بومگردی در استان خراسان و یکصدمین در ایران.

فضایی کاملا سنتی با تعهد به معماری بوی.

اهل دلی به نام دکتر کاظمیان که زحمت این مهم رو کشیده بود.

شبی بیاد ماندی برایم درست شد.شبی که روزها به فراموشی رفته بود...در کنار افروختن آتش و جنب و جوش مردم , صدای موسیقی سنتی هوش را از هر شنونده ای میبرد.

طعم لذیذ غذاهای محلی و عطر چای اتیشی چون شراب شیراز مست و مدهوش میکرد.

پیشنهاد میکنم در سفر به خراسان به اقامتگاه بومگردی ارگ رادکان نیز سری بزنین و اقامتی به یاد ماندنی رو برای خودت در خاطرات ثبت کنید.

برزو میلانی : 24 اسفند 1395